मृत्यु सम्झिँदा

त्यो दिन जब
मेरो मुटुको सिंहासनमा
मृत्यका चीसा हातहरुले
बेजोड ङ्याक्दै मलाई अँठ्याउँछन्
र जमाउँछ उसले आधिपत्य
दौड्नेछ् एउटा अभूतपूर्व संगीत
मन मस्तिष्कका प्रत्येक शिरा-शिरामा
त्रासदीपूर्ण झन्कारसहित ।

अनि निस्तेज मेरा हातगोडा
सबै अवयव यस नश्वर शरीरका
असहाय, अशक्त रहे पनि
स्वर चिम्टीबाट आवाज नआए पनि
अन्तर्मन बोल्नेछ-भीक्षाम् देही
जीवन त्राणको पुनः प्राप्तिका लागि
अनुनय विनयको क्रन्दन गर्दै ।

निरीह बबुरो म निर्धो बनेर
अन्तिम सासको सकसमा परेर
बेसूरको दृष्टिले आकाश नियाल्दा
पौंठेजोरी खेल्दै मृत्युसँग जुध्दा
दार्शनिक मुद्रामा गम्भिर बनेर
मेरो अवस्थाको आँकलन गर्दै
राख्नेछन् आफन्तले आ-आफ्ना विचार
पीडा सुसेल्दै भावविहृवल भएर ।

एकथरि भन्नेछन्-
तुलसी र सुनपानी देऊ
अर्काथरि भन्नेछन्-
दशदान गर
कोही भन्नेछन्- राम नाम जप
कोही भन्नेछन्- गीता पढ
सन्निकट पीडाको आगमनमा
दुखैदुखको त्यो हुनेछ पर्व
स्तब्ध, विक्षिप्त, दुखी बनेर
रुनेछन् मनमनै कति व्यथा सहेर ।

मृत्युकै होमटाउन रंगशालामा
जुध्दै म ऊसँग असमान प्रतिस्पर्धामा
मेरो जीतको कामना गरिए पनि
अन्तिम सत्यकै विजय घोषणापछि
बदलिनेछ परिदृष्य एकाएक त्यहाँ
घोत्लिनेछन् सबै मृत्युको
आत्मबोध अनि वास्तविकतामा ।

रुनेछन् कोही डाँको छोडी दृष्य एकमा
सम्झाई बुझाई गर्नेछन् कोही दृष्य अर्कोमा
कोही भन्नेछन्- हरे दैव अनर्थ भो !
जुन प्यारो समाजलाई
त्यही प्यारो तँलाई पनि भो !
सम्झना, सम्भावनाको लेखाजोखाबीच
परिवार डुब्नेछ व्यथा वियोगमा ।

अन्तिम अभौतिक अभिनयसँगै
सकिनेछ कथा मेरो यस रंगमञ्चको
नहेरिनेछ मुहर्त अब नहुनेछ ढंग
अनि बज्नेछ एउटा बेसूरको शंख
ओढेर एक छाल टम्म कात्रो
बिदा लिनेछु सबबाट सदार्सवदाको ।

अपितु सत्य अनि शाश्वतको
गुन्जिनेछ गीत एक अत्यासलाग्दो
'राम नाम सत्य हो'
थप्नेछन् अरुले पनि
'सत्य बोल गत्य हो'
बिसाई चिन्ताको भारी यहाँ
अन्तिम दृष्यको म पात्र
सल्किनेछु् चितामहाँ

थाहा छैन के हुन्छ पुनर्जन्मको
तर एक प्रश्न रहिरहनेछ मनभरिको-
फेरि मिलन हुन्छ कि-
म र मेरी धर्मपत्नीको ?

-2066-10-16

घरबार बिसरी बाँज मन जिन डुलाया

तमरी फामले हृदय फाट्यालै
मनैनि राख्लो दुक्ख कलेजी काट्टेलै
टन्ज राख्या मेरो मया कसैजिन धेकाया
प‍ख हाली बाँज मेरा मन जिन डुलाया

नौरंगी डाँफे मेरा कोइ आँखा लौन्ना
मया पिरती टोड्डु मेरो दुष्मन औन्ना
एक तोज एक ध्यास काम मन लाया
घरबार बिसरी बाँज मन जिन डुलाया

तमरा गया बाटा हेरी दिन दुक्ख कटौंलो
साइ तमरो फोटो हेरी दिन गणी बितौलो
इजाबुवा आफन्तको दुख चिन्ता हटाया
कुल धरम बिसरी बाँज मन जिन डुलाया

जिऊ झुरी सुकेलै मुइ दुक्ख उठौंलो
रुडीभाडीका बेलालै मुइ फूल फुलौंलो
मया राख्या हिर्दयमा मन धिरो बनाया
घरबार बिसरी बाँज मन जिन डुलाया

सँङ्ङ रे सोपत कसा कसा हुन्ना
खान्या भुलौन्या मतलबी भेटिन्ना
अन्ताज गरी गरी सोपत बनाया
दिन आफना बिसरी बाँज मन जिन डुलाया

बाटो बिसर्या दिनको फेर मति बिसर्या जुनी
ख्याल गर्या इज्जतको जिन भया बैगुनी
मैना चडी रोइबसली घर छाँटो आइझाया
घरबार बिसरी बाँज मन जिन डुलाया
-२०६६माघ १३ गते,काठमाडौं

जीवनको लिलामी

तपाई जस्तै मेरो र उसको जस्तै हाम्रो
जीवन लिलामीमा चढेजस्तो छ
हिजोसम्म गोप्य टेण्डर हाल्नेहरुबीच
खुला लिलामीको होड चलेजस्तो छ ।

उमेर वर्ग लिंगको कुनै भेद नराखी
दोषी निर्दोषी पनि नछुट्याई
As is where is को आधारमा
केरकार समेत नगरिकनै
फाइल जीवनको बन्द हुन्छ जस्तो छ

सावधान
जीवन तपाईंको मूल्य तपाईंको
तर स्वयं बेखबर बेमतलब रहँदा पनि
तपाईको मोलतोल होला जस्तो छ
विरोधको ब बोल्न नपाउँदै
तपाईको काम तमाम होला जस्तो छ

पेटको जोहो गर्न एकतमासले
नंग्रा खियाउँदै गर्दा होस् वा
थकित जिऊ लिई साँझ
घर फर्किदै गर्दा,
जीवनमा तपाईको खेलवाड होला जस्तो छ
किन ? कसले ? को उत्तरै नपाई
जीवन तपाईको लिलाम होला जस्तो छ ।

हाइकु

जनताहरु सुतेका छन्
पदचाप कतै सुनिदैन
नेताहरु उठेका छन्
जताततै कोलाहल मात्र ।

गजल

के गर्या के नाइ गर्या जिन्धगी अजमायुँ
जाँ गयुँ जैठौर गयुँ ठक्कर मात्तरै खाँयु

करमै खोटो सोची आफ्ना दुक्ख पाल्ला पाल्ला
हाँस्सु खेल्लु बिसर्युँ सुवा रुनुमात्तरी जाण्यु

घर न घाटको बनाई जिन्धगी बिताया
जो:डान कि रीस मुइले थेल्कान्माइ बिसायुँ

मनका बौला मनै राखी आफ्नो चित्त दुखाई –दुखाई
राम रमाइलो दुनियानले बैरा जति मुइले गाँयु

जोवन तसोइ ढल्ल लाग्यो परदेशका कुना बसी
अण्यौ मात्तरै गरे सुवा के पीरती लायुँ ?

The translated version of this poem should be something like this;
I tried my life with this and that, in fact what not!
But Whatever I attempted, wherever I went-failure is all I got.

Flawed fate I went on cursing and sorrows accumulating
I forgot to smile and cheer; but knew wailing and moaning.

I breathed in so far breeding failure in all respects
Blaming the paraphernalia instead, for all my incompetence.

Disallowing exits to grievances, I hurt myself through pains accrued
While others sang happiness, I opted for the blues.

Away from home; forlorn, youthful flings I witness gone
Injustice is all I have made my darling; what a love I've sown!